یادداشت های پراکنده
تا به خودمان می آییم می بینیم چند سال از آخرین دیدار با دوستانمان گذشته و حسرت روزهای گذشته را می خوریم.فقط دوستانمان نیستند در این بین که ناخواسته فراموش می شوند،گاهی نزدیکانمان هم اینگونه می شوند.یک احوالپرسی چیزی از وقت ما را نمی گیرد اما به نزدیکان و دوستانمان نشان می دهد که به یادشان هستیم،هنوز برایمان مهم اند هنوز هم دوستشان داریم .بیایید و از همین امروز به هم قول بدهیم که حداقل روزی یکبار احوالی از دوستانمان بپرسیم به هر طریقی که شده،مبادا که به درد : ((ناگهان چقدر زود دیر می شود )) مبتلا شویم.
نظرات شما عزیزان:
Power By:
LoxBlog.Com |